Aktualności

Niby potoki łez zamarzniętych,

Po niebie lila jasno-bladem, 

Na srebrnych żaglach rozwiniętych,

Maleńkie chmurki płyną stadem.

Lodowym blaskiem gwiazd promienie

Skrzą się nad pola śnieżno-białe

I rozlewają w krąg milczenie

Melancholijne, oniemiałe.

I jakiś pokój dziwnie błogi

Ogarnął śnieżne mgły srebrzyste;

Na senne chaty, pola, drogi

Milczenie padło uroczyste.

I zamilkł wiatr, ucichły szumy

Korony topól szkieletowej;

Marzenia pełne i zadumy

W błękity patrzą nieme sowy.

I tylko z dala niespokojne

Słychać huczenie, śmig wiatraka;

I duch ze sobą toczy wojnę

I w nim, śród ciszy, wrzawa taka.

Antoni Lange